DIONIZOS.
Wspłczesna odsłona mitu
malarstwo, grafika, fotografia

Wystawa podejmuje problem wspłczesnego funkcjonowania zjawiska, ktre można określić jako doświadczenie dionizyjskie.
Figura boga Dionizosa jest tu symbolem pewnego stanu mentalnego i jego efektw. Dionizyjskość jako konfiguracja doświadczenia transgresyjnego posługuje się językiem, ktry ma tendencję do łączenia opozycji lub też używa metafor związanych z niezwykłymi doznaniami cielesnymi. Wskazuje na wyjątkowe ekstatyczne przeżycie nad-zwyczajne. Dionizyjskość uosabia stany ekstatyczne, przerwanie granic, zatratę ja i zanurzenie się całkowicie w obrazie, muzyce, sztuce, zdarzeniu czy rytuale; oznacza zanik dystansu pomiędzy rzeczami i znakami. Człowiek pod wpływem tego rodzaju przeżycia nad-zwyczajnego ulega metamorfozie.
Kuratorzy wystawy skupili się na poszukiwaniach wspłczesnych egzemplifikacji tego zjawiska w sztuce, jaki i wytworach kultury popularnej. Problem dionizyjskości jest tematem bardzo złożonym, zatem na potrzeby wystawy, dla nadania jej struktury, wybrano kilkanaście wątkw, stanowiących rżne aspekty jednego zjawiska:
- Praktyki magiczne, inicjacje i ezoteryzm: m.in.: prace Zbigniewa Makowskiego, Mirosława Sikorskiego
- Gest zakładania maski, tatuaże: fotografie Elżbiety Siwik, fotografie Łukasza Prusa-Niewiadomskiego
- Stan ekstatyczny, transgresje, metamorfozy: m.in. Grzegorz Bednarski, Jerzy Tchrzewski, Tadeusz Kantor
- Rytm, taniec: m.in. Maria Jarema, Adam Hoffmann, Tadeusz Brzozowski, Zofia Stryjeńska
- Ikonografia histerii kobiecej (pierwowzr Menada): Jacek Waltoś, Andrzej Urbanowicz, Aleksandra Prusinowska
- Szaleństwo i irracjonalizm makijaże szaleństwa, performance Artiego Grabowskiego, pźniej zapis filmowy
- Dotknięcie otchłani: m.in. Eugeniusz Mucha, Jacek Sempoliński, Tadeusz Brzozowski, Jacek Waltoś
- Erotyka, natura, witalizm, zwierzoczłowiek: m.in. Paweł Dunal, Zbylut Grzywacz, Jan Lebenstein, Natalia Bażowskia, Katarzyna Kukuła,
- Communitas liminalność: m.in. fotografie Elżbiety Siwik

Wystawa jest realizacją na styku sztuki i antropologii kultury, jej ścieżkę zwiedzania i interpretacji wyznaczają krtkie teksty i komentarze (zaczerpnięte m.in. z książki Karla Kerenyiego Dionizos); wystawa jako narracja słowno-wizualna. Ikonograficznym motywem przewodnim wystawy są pędy dzikiego wina (winobluszczu). Bluszcz jest symbolem Dionizosa, najbardziej podstawowym poziomie; jest ucieleśnieniem samej istoty życia, jego namnażania się we wzrastaniu i zamieraniu.